სონეტი #2
რათა სასჯელით აღვსილიყო ყველა სასმური,
შურისძიებით ბობოქრობდნენ მისი ალები,
როგორც ჩუბინი, მიმიზნებდა გა-ცა-მალებით,
ისრების კონით მომღიმარი იდგა ამური.
სად მქონდა ძალი წინაღდგომის, მწვავდა ალმური,
ერთი კი, თავის დაცვა მსურდა ოდენ თვალებით
და მე ეული, უთვისტომო, ნაწანწალები,
იქვე დავეცი სიყვარულით ლახვარდასმული.
გულმა კი შიშით გაქცევა და ლტოლვა არჩია,
უიმედობამ სიმამაცეს გადამაჩვია,
არც ღონე იყო და სიმშვიდეს არ მაზიარა,
მინდოდა მთებში გახიზვნა და ჩუმი ნუგეში,
შორს წამებისგან, დავანება სიმსუბუქეში,
მაგრამ ვერ შევძელ, არ გამთელდა ტრფობის იარა.
Per fare una leggiadra sua vendetta
et punire in un dí ben mille offese,
celatamente Amor l'arco riprese,
come huom ch'a nocer luogo et tempo aspetta.
Era la mia virtute al cor ristretta
per far ivi et ne gli occhi sue difese,
quando 'l colpo mortal là giú discese
ove solea spuntarsi ogni saetta.
Però, turbata nel primiero assalto,
non ebbe tanto né vigor né spazio
che potesse al bisogno prender l'arme,
overo al poggio faticoso et alto
ritrarmi accortamente da lo strazio
del quale oggi vorrebbe, et non pò, aitarme.
სონეტი #164
ახლა, როდესაც ცა და მიწა გარინდებულა,
ყველა სულდგმული შეჰხიზვნია ძილის სამანებს,
ვარსკვლავიერ ეტლს ღამე აკრთობს და აქანავებს
და მის წიაღში ზღვის სტიქიონს სძინავს მეფურად.
ვხედავ და ვფიქრობ, ვიწვი, ვტირი უწინდებურად,
ჩემში შთენილი არსებობას ბევრჯერ მანანებს,
ხოლო ცხოვრება და-ცა-ლეწავს ერთხელ ანაგებს
და გულიც მასზე ფიქრის ჟამს თუ ნათელცხებულა.
მაცოცხლებელი შადრევნიდან მოჩქეფს წვეთობით
ტკბილი სამსალა-დაკოდილი გულის მალამო,
მოაქვს ჭრილობაც, განკურნებაც, მას თუ ვენდობი,
ამიტომ ტანჯვას არც საშველი აღარ ადგება,
ათასჯერ ვკვდები, კვლავ ვცოცხლდები დილა-საღამოს,
შენგან შორს ყოფნა მომისაჯა რადგან განგებამ.
Or che 'l ciel et la terra e 'l vento tace
et le fere e gli augelli il sonno affrena,
Notte il carro stellato in giro mena
et nel suo letto il mar senz'onda giace,
veggio, penso, ardo, piango; et chi mi sface
sempre m'è inanzi per mia dolce pena:
guerra è 'l mio stato, d'ira et di duol piena,
et sol di lei pensando ò qualche pace.
Cosí sol d'una chiara fonte viva
move 'l dolce et l'amaro ond'io mi pasco;
una man sola mi risana et punge;
e perché 'l mio martir non giunga a riva,
mille volte il dí moro et mille nasco,
tanto da la salute mia son lunge.
სონეტი #333
სატრფოს საფლავთან მივალ ლექსის სევდით მთქმელი და
დავხედავ მიწას, ჩემი განძის მცველს რომ ედრება,
აწ მისი სული, ცის თაღებს რომ მიმოედება,
კვლავაც მპასუხობს მიღმიერი საფარველიდან.
შენ, ჩემო ლექსო, უთხარ მის სულს, რომ მე ძნელი და
ბნელი ცხოვრებით გულსა შიგან ჭმუნვა მედება,
რომ ლექსებს ვკინძავ ფურცელ-ფურცელ, რათა ვედრება
აღმომხდეს ისევ, რაიც უწინ თითქოს მშველიდა.
ოღონდ ჯერ კიდევ ვიარები, ვახსენებ ყველას,
რომ ჩემი სატრფო თვით უკვდავთა გვერდით დადგება,
რომ მოევლინოს მუზად მავან პოეტს თუ მწერალს,
მე კი ესღა მსურს - მან ზეციდან იხილოს მხოლოდ,
მეც როგორ წავალ, როგორ მიმგვრის მასთან განგება
და გასრულდება ეს წამება ბოლოს და ბოლოს.
Ite, rime dolenti, al duro sasso
che 'l mio caro thesoro in terra asconde,
ivi chiamate chi dal ciel risponde,
benche 'l mortal sia in loco oscuro et basso.
Ditele ch'i' son gia di viver lasso,
del navigar per queste horribili onde;
ma ricogliendo le sue sparte fronde,
dietro le vo pur cosi passo passo,
sol di lei ragionando viva et morta,
anzi pur viva, et or fatta immortale,
a cio che 'l mondo la conosca et ame.
Piacciale al mio passar esser accorta,
ch'e presso omai; siami a l'incontro, et quale
ella e nel cielo a se mi tiri et chiame.
სონეტი #227
ჰოი, ნიავო, ქერა კულულს რამდენჯერ არხევ,
ერთმანეთს როგორ ეხლართება ღერი ყოველი,
ფანტავ და ფანტავ და მის შეკვრას აღარც მოველი,
ბოლოს კი მაინც ინასკვება, სეირი დახე.
რომ შეყოვნდები, გაფირთდება ეს ჩემი სახე
და მერამდენედ ამაცრემლებს წუთისოფელი,
რომ გულზე ტრფობის დამეწვეთოს ცრემლი სოველი,
დავხეტიალობ, ჩემი განძი კი ვერსად ვნახე.
ზოგჯერ მგონია, ეს სამყარო შექმნეს ედემად,
ვაგლახ, მე მასში დამეკარგა ჩემი ფერია
და ამ სიშორის დამდაგველი ცეცხლი მედება,
სატრფოსთან ყოფნით სიოც ჩემზე ბედნიერია.
ჰეი, მდინარევ, შეისმინე ჩემი ვედრება,
გავცვალოთ გზები, რომ გავუყვე ტალღებს ჩქერიანს.
No comments:
Post a Comment